Afscheid aan onze voorzitter.

In naam van onze vzw Nering door Sport en Steun, nu ook Stekene Koerst, breng ik een ode, een eerbetoon, een dankwoord aan onze voorzitter Guido.

Een dankwoord waarin ook, daar ben ik vast van overtuigd, heel wat andere verenigingen en organisaties waarin Guido actief was zich zullen herkennen.

Net nu Guido, net nu, in deze periode, in onze weken van de waarheid, de weken van Stekene kermis en de weken van onze grote koersen, net nu heb je ons verlaten.

Net nu in deze tijd waar je anders dagelijks in de weer was om seingevers te zoeken, om helpers te zoeken, om de organisatie op punt te hebben, om geld in de juiste enveloppes te krijgen en nog zoveel meer. Net nu ook, in deze rare periode, waar we je in normale omstandigheden met een volle kerk een passend eerbetoon zouden willen geven, net nu heb je je meet bereikt.

52 jaar was je de voorzitter van vzw Nering door Sport en Steun. Je was een ploegleider avant la lettre. Want in 1966 stond je mee aan de wieg van de fusie van de 2 grote Stekense wielerclubs, nl Nering door Sport en van Sport en Steun. In die tijd had men niet veel nodig om een nieuwe naam voor een vereniging te vinden. De vzw Nering door Sport en Steun was geboren. En reeds in 1968 werd je voorzitter, tot op de dag van vandaag. 52 jaar lang met hoogten en laagten, moeilijkheden maar ook vreugde, winst en verlies in het verenigingsleven zoals we dat ook kennen, en ook zeker jij, in het dagelijkse leven. Maar de koers was je passie, je uitlaatklep. Je was 52 jaar lang de manager, de aanvaller, de gangmaker, onze kopman. Je leven was één grote ronde met vele etappes.

Eind jaren 60 werden er jaarlijks wel 20 wedstrijden en 2 cyclocrossen georganiseerd. Maar je had in die beginjaren ook een bestuur om je te helpen. Je zei ooit dat je toen ook 2 rechterhanden had : Julien Van Overloop en Lucien Temmermen. Jullie waren de trekkers, de kopgroep. Jullie demarreerden en het peleton, je bestuur, volgde wel.

In die tijd moest er ook al veel geld opgehaald worden om al die organisaties te betalen. En zo ontstonden de Korenfeesten ism Berg kermis. De Korenfeesten was mid zomer een gans weekend vol met feesten en organisaties zoals kaartingen, schietingen, gaaibollen, loopwedstrijden en onvermijdelijk ook wielerwedstrijden. Het was ook het organiseren van grote optredens van o.m. Rita De Neve, Luv en Will Tura. Guido had een groot organisatorisch talent. In de tweede helft van de jaren 80 slonken de inkomsten van de Korenfeesten en ging men minder koersen organiseren. Een bewuste keuze. De vzw had immers een spaarpotje aangelegd waar je als goede huisvader zeer goed voor zorgde.

In 1991 kwam jij, Guido, toen al mijn buurman, bij me binnen en vroeg me om in het bestuur te komen. Guido kende veel volk, durfde veel, werkte hard. Ik leerde hem kennen en waarderen voor alles wat hij voor de koers deed. Tijdens de wielerwedstrijden had je een ganse ploeg rond je, maar de voorbereidingen deed je praktisch alleen in die tijd. In jouw gekende stijl met jouw gekende droge humor zei je dan :“Dan weet ik dat het gedaan is en… dat het goed gedaan is !” Guido was humor, altijd een kwinkslag, altijd een mop. Ik vertel ze wel eens verder op een andere gelegenheid. Guido trok het peleton en demarreerde af en toe. Hij had een grote motor. Surplacen stond bij hem niet in zijn woordenboek.

De grote prijs Dr Eugeen Roggeman, een wedstrijd voor beroepsrenners op de donderdag na de grote kermis in september, was en is ons paradepaardje. Telkens was je terecht fier als er veel renners aan de start stonden en schitterde met mooie namen op het inschrijvingsblad. Briek Schotte, Rik Van Looy, Stan Ockers, Jan Janssens, Roger De Vlaeminck, Lucien Van Impe en ga zo maar door. En dat zonder startgeld te betalen. Dat was je stokpaardje en daar was je fier op. “Ze komen naar Stekene rijden omdat het hier ne mooie koers is, niet voor de centen.”

Ook het kampioenschap van Oost-Vlaanderen eind jaren 90 was een zeer mooie organisatie van jouw hand. Naast onze eigen koersen hielp je ook verschillende verenigingen door mee de organisatie te dragen of door seingevers te zoeken. Ik denk aan de start van de Omloop van het Waasland, de carnavalsoptocht, de loopwedstrijden of de doortochten van de Ronde van Vlaanderen. Seingevers zoeken was een hels werk en dat weten we nu.

Tot je in 2009 terug bij me binnenkwam met de melding : “het gaat niet meer, we zijn met te weinig, we worden oud….” Ik wist heel goed wat je wou zeggen en wat je kwam vragen : Kris, trek het je wat meer aan. Guido kon spreken zonder iets te zeggen.

In 2010 vernieuwden en verjongden we het bestuur en werd de vzw opnieuw gelanceerd. Je bleef bij ons op onze uitdrukkelijke wens. Je bleef onze voorzitter en samen met Lucien en Erik vertegenwoordigde je de oude garde die de nieuwe ploeg bleef ondersteunen en sturen. Jij bleef je werk zoals voorheen ook verderzetten : seingevers zoeken, sponsors zoeken, onze koersdirecteur zijn met je vertrouwde peugeots met de Pontiac- of Rodaniaklok er bovenop, het dagdagelijkse financiële regelen en enveloppen schrijven, veel enveloppen, heel veel enveloppen. Wat je er opschreef was soms een raadsel. Je handschrift, Guido, dat herkennen we uit de duizend, wat je er opschreef soms minder.

En je zag dat het goed was. We namen de Omloop van het Waasland over en in 2017 zetten we jou, samen met Simonne en Lucien in de bloemetje na de beroepsrennerskoers voor 50 jaar lidmaatschap en voorzitterschap. Je glunderde.In datzelfde jaar organiseerden we de eerste Grote Prijs Guido Heirman. Ja, bij leven kreeg jij een Grote Prijs toebedeeld. We wilden je vereeuwigen en bedanken voor al je inzet voor de Stekense koersen. Het werd een dameskoers en de eerste winnaar was de beroepsrenster en Belgische kampioene Kaat Hannes. Hoe mooi was dat. Met je wederom gekende humor zei je : “voor die koers moet je geen miss zoeken, ik geef die bloemen zelf wel af.”

Na onze laatste koers, nu bijna een jaar geleden, wou je samen met Lucien op de foto. Een foto voor Erik, die toen vocht tegen die zware ziekte waaraan hij nauwelijks enkele weken later zou overlijden. Het triumviraat was gebroken.

Het maakte je wat stiller en wat later begon je zelf ook te sukkelen. Koersen organiseren in 2020 zat er door de gekende reden niet in, en we zagen elkaar daardoor minder. We hebben nog een mooie foto van onze laatste vergadering in maart in De Meet. Je laatste koersfoto in De Meet. Kan het nog toepasselijker.

En vorige week, plots, verschieten. Je had ons niet aangegeven dat je de rode vlag gepasseerd was, dat je de man met de hamer tegenkwam, dat je een chasse-patat had…En toch hadden we het moeten of kunnen weten. Een aantal enveloppen belandde bij bestuursleden in de brievenbus. Denk hieraan, doe dit, doe dat, gelieve het adres van de vzw te wijzigen.

Guido, je hebt je koninginnerit gereden, wij zitten kapot. Je hebt de finish gehaald en voor ons ben je een groot, nee, de grootste winnaar. Een monument. Je staat op het hoogste schavot en we beloven je werk in jouw geest verder te zetten.

Je bloemen heb je hier op aarde gekregen, maar ik weet zeker dat er hierboven iemand je verwelkomt om je 3 zoenen te geven.

Guido, vriend, dank voor alles. Rust zacht.